„Posłuchaj,
to tylko teraz wydaje się takie trudne.
Potem będzie już łatwiej.
Powędrujesz w poprzek nocy i dni
do miejsca, gdzie kończy się Czas.
Poprowadzi cię promień Światła
ten sam,
który wpadał przez maleńkie okno z twego snu
otwierane i zamykane ruchem powieki.
Będzie ci lżej, bo w drodze zgubisz zmęczone ciało
i żal za tym czego nie zdążyłeś opadnie szelestem
jak suchy liść.
Zabierzesz ze sobą jedynie miłość
ukrytą w kąciku krzywego uśmiechu.
Tylko tam była ostatnio bezpieczna.
Nie zatrzymuj się.
Idź.
Czekają na ciebie.
Ja odprowadzę cię, dokąd się da
a potem wrócę.
Muszę się tu jeszcze trochę pokręcić.”
Autor: Romana Antonowicz
